A mene tu?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Duo Reges: constructio interrete.
- Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?
- Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
- Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.
- Sed tamen intellego quid velit.
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Ac tamen hic mallet non dolere. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Nam de isto magna dissensio est. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.
- Quonam modo?
- Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
- Bork
- Qualem igitur hominem natura inchoavit?
- Bork
- Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
- Bork
- Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
- Erat enim Polemonis.
- Bork
- Quid vero?
- Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.
- Duo enim genera quae erant, fecit tria.
- Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
- Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.
- Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.
- Quid adiuvas?
- Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.
Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest.